Nie wiem jeszcze, jak się nazywam. Najpierw słyszałem tylko bicie jej serca. Czułem jej ciepło. Pachniała spokojem i bezpieczeństwem.  Poźniej zaczęło się coś dziwnego i czułem ściski raz po raz. Nie bałem się dopóki nie poczułem nerwów mojej mamy, kiedy złapali mnie za ciało i zaczęli wyciągać, abym się nie udusił. Oni chcieli pomóc, ale mama przecież wiedziała co robić, to tylko sprawiło, że czułem jej niepokój i ból jaki jej sprawiam. Nie wiedziałem, czy to ja, czy oni, ale wiedziałem, że cierpi i nie chce, żeby tak to przebiegało. Czułem wielki strach.

Urodziłem się dziś rano. Wszystko było nowe: światło, dźwięki, zapachy. Trochę się bałem. Ale ona była przy mnie. Czyściła mnie, powoli, delikatnie. Mówiła do mnie cicho swoim głosem – takim głębokim, znajomym. Wystarczyło, że patrzyła mi w oczy, a czułem, że jestem bezpieczny. Zrobiło się ciepło w sercu. To był mój pierwszy dom – jej ciało, jej obecność. Po jakimś czasie poczułem głód. Nie wiedziałem, co z tym zrobić, ale ona wiedziała. Pokazała mi, gdzie szukać mleka. To było najlepsze, co kiedykolwiek smakowałem. Nie chodziło tylko o jedzenie – chodziło o więź. O to, że byłem jej i ona była moja. Minęły może trzy… cztery godziny. Wtedy przyszli jacyś ludzie. Pachnieli obco. Byli szybcy, stanowczy. Próbowałem się schować za mamą, ale odciągnęli mnie. Słyszałem, jak krzyczała – najpierw błagalnie, potem przeraźliwie w rozpaczy i bólu. Walczyła o mnie, nie chciała mnie stracić. Ja też płakałem, najgłośniej jak potrafiłem. Nie rozumiałem, co się dzieje. Moje nogi drżały. Czułem strach. Panikę. Rozpacz. Zabrali mnie. Zamknęli w zimnym boksie. Sam. Bezgłośno płakałem. Wciąż słyszałem jej głos w głowie, ale jej już nie było. Tamte cztery godziny – jedyne, jakie spędziłem z moją mamą – były wszystkim, co miałem. A potem je odebrano. I zostało tylko milczenie.