od czego się zaczęło

Jak pokochałam zwierzęta

Wychowałam się na małej, lubelskiej wsi Zaryte. W wózku zamiast przytulanki jeździł ze mną Klusek. Dwa miesiące starszy ode mnie pies, z którym spędziłam pierwsze piętnaście lat swojego życia. To na nim uczyłam się odpowiedzialności i troski o tych, którzy głosu nie mają. Zawsze mieliśmy dużo kotów, bo na wsi, tam gdzie były krowy tam i gromada kotów, a krowy miał wtedy każdy. Moi dziadkowie, z którymi mieszkaliśmy hodowali krowy, świnię i kury. Był też czas kiedy były owce i króliki w klatkach. W moich oczach dziecka, to jednak podwórze u sąsiadów przyciągało z zazdrością moją uwagę , choć panowała tam ogromna bieda. Po podwórzu biegały króliki.  Kury i kaczki dumnie przechadzały się z pisklętami. Na progu sieni w słońcu wygrzewały się małe kocięta z matkami, a zza drewnianego płota,  koń ciekawsko wystawiał głowę ze stajni. Mieli też krowę i duży gołębnik, który wyglądał jak domek na drzewie. Psy na ich podwórku biegały luzem. Już wtedy czułam, że tamte zwierzęta mają coś, czego mój kochany pies spędzający życie na łańcuchu nie ma.

Od tego wspomnienia minęło dobrych dwadzieścia lat. Dziś kiedy wracam na wieś, po moich dziecięcych wspomnieniach nie pozostało śladu. Małe gospodarstwa zniknęły, a obory, które pozostały, wyglądem przypominają ogromne fabryki. Zamiast radości którą czułam jako dziecko widząc zwierzęta, dziś czuję smutek i niemoc. I choć świat się zmienił marzę, że możemy znów skręcić w stronę bliskości i szacunku do zwierząt i natury na nowo.